Наставникот Владимир го продал имотот на дедо му за да го заврши покривот на училиштето: Денес живее под кирија без вода и бања

Имаше и голема семејна трагедија, синот единец загина во сообраќајна несреќа на 33 години. Властимир Ќириќ (91) , пензиониран просветен работник, живее во изнајмена куќа без вода, бања и тоалет во улицата Кованлучка на периферијата на Ниш.

Ќириќ долги години бил директор на основното училиште во Своѓ и наставник по психологија и педагогија во селата на општина Власотина. Даде се за општеството, ништо не бараше за себе и се гордее со тоа. Денес живее заборавен од речиси сите во нечовечки услови за живот.

Голема и болна е животната приказна на Властимир Ќириќ. Почнал да работи веднаш штом го завршил воениот рок како учител. Првата служба му била во селата на територијата на Црна Трава. Беше млад учител, со соништа и идеали и голема желба да му помогне на општеството. И тој помогна, а во давањето заборави на себе .

Имаше и голема семејна трагедија, синот единец загина во сообраќајна несреќа на 33 години . Да беше поинаку, сега немаше да биде сам, околу него ќе беа синот, снаата и внуците, пишува порталот Србија вести .

Во куќата за која плаќа кирија затоа што не е негова, на улица без асфалт, денеска на 91 година вели дека додека работел за просперитетот на општеството едноставно заборавил да изгради покрив над главата. Пензијата што ја добива ги покрива трошоците за скромниот живот, бидејќи како што се влошува неговото здравје, најголемиот дел се троши на лекови. Домашната нега го посетува одвреме-навреме, има само пофални зборови за нив.

Оваа куќа нема вода, нема бања, а тоалетот е надвор. Живеам во тешки услови, не ми е гајле. Моето мото цел живот беше да им помагам на другите, на општеството и горд сум на тоа. Ги разбирав социјалните потреби и тие секогаш ми беа пред личните. Не обезбедив покрив над главата, а организирав многу акции за да им помогнам на другите – вели денеска деведесет и едногодишниот Властимир Ќириќ.

Заспал на стол до шпоретот на дрва, паднал и го скршил колкот. Веќе неколку недели е врзан за кревет, операцијата била ризична на негова возраст, па не била ни направена. Го посетуваат ретки пријатели кои се уште се сеќаваат колку многу направил за општеството, особено за училиштето во село Своѓе.

-Како директор доби куќа која ја делеше со селски лекар. Кога дошле учителите во селото, тој им го дал делот каде што бил со сопругата и синот и се повлекол во две соби. Кога завршуваше училиштето во Своѓ, недостигаа пари. Го продал имотот на дедо му и сам ја финансирал изградбата на покривот, а погледнете како живее сега. Колку долго може да биде вака. Итно му треба некакво сместување за барем да ги помине последните денови онака како што заслужува“, истакнува Аца Стефановиќ.

Властимир Ќириќ или вујко Лаки го прослави својот деведесетти роденден на 19 октомври минатата година. Тортата му ја направила ќерката на неговиот брат Томислав Спасиќ . Властими и Томислав на шега велат дека заедно имаат 180 години живот и 60 години директорување во селските училишта. Томислав е пензиониран професор по историја и географија, а се запознале во 1953 година. Мили, но и тажни им се спомените од времињата кога живеја селата, а училишните дворови полни со ученици. Нив ги спои истото разбирање на животот и општеството, а братството продолжува до ден-денес.

– Во тоа време селото Своѓе беше центар на културните збиднувања. Организиравме претстави, натпревари, селски средби, прва хармоника. Салата беше доволно мала за да ги собере сите што сакаа да дојдат на тие настани, често бевме водители на програмата. Доаѓаа и од околните села, имаше многу работа – се присетува Спасиќ на посреќни времиња.

Сè е поинаку денес. Познатата парола „не прашувај што може државата да направи за тебе, туку што можеш да направиш за државата“ изгуби секаква смисла. Имаше смисла во време кога луѓето се чувствуваа барем малку како дел од државата, а државата им возврати на нивната лојалност.